Hoe ons perspectief ons het zicht ontneemt
Waarom wordt iemand docent Godsdienst/levensbeschouwing? Mijn ervaring is dat de motieven divers zijn. Zo heb ik een collega in mijn sectie die een voorkeur heeft voor lessen over ethiek en persoonsontwikkeling, terwijl ik zelf dit vak ingetrokken ben vanuit een diepe fascinatie voor theologie.

Eenieder interpreteert het vak op hun eigen wijze vanuit hun eigen perspectief.

Ik vind het waardevol om die verschillende perspectieven om mij heen te hebben. Het is belangrijk om niet te veel te gaan geloven in je eigen perspectief. Het is goed om dat eigen perspectief altijd te bevragen.

We raken makkelijk en snel verkokerd door onze omgeving. We nemen zaken als vanzelfsprekend aan, zeker als er niemand is die kritische vragen stelt. Vanuit mijn perspectief vind ik het belangrijk om een correct beeld te schetsen van geloofspraktijk en geloofsinhoud. Ik kan me daarom bijvoorbeeld opwinden als docenten levensbeschouwing en godsdienst stellen dat hindoeïsme een polytheïstische religie is, terwijl elke hindoe ongeacht hun stroming (sanatana Dharma of arya samaj) je haarfijn kan vertellen dat een hindoe in één God gelooft en dat God zich manifesteert in alles en iedereen. Zo zijn er nog tal van voorbeelden. Mijn leerlingen denken vaak dat Jezus letterlijk de zoon van God is in het christendom, in plaats van de vleesgeworden God.

Hoe nieuwsgierig zijn we echt? Willen we ons wel echt verplaatsen in het perspectief van de ander? Durf je het toe te geven als blijkt dat je jarenlang voor de klas dingen hebt verkondigd over een religie die niet blijken te stroken met de theologie of geloofsbeleving van de gemeenschap die het betreft?

Het gevaar is dat lesgeven een routine wordt en we onze onderzoekende geest kwijtraken.

Nu vind ik het binnenperspectief, de theologie en de geleefde religie, heel belangrijk, terwijl een collega misschien zijn schouders hierover ophaalt. Het is ook maar net welk doel je nastreeft.

Het thema van dit nummer is de perspectiefbenadering van LERVO. Tien perspectieven nodigen ons uit om telkens weer opnieuw bewust te worden van onze eigen positie en ons laten reflecteren op wat we doen.

Kevin Reuter (pag. 5) laat met zijn werkvorm zien hoe je de perspectiefbenadering van LERVO in praktijk kan brengen. Tristan Letzer neemt ons mee in het boeddhistische perspectief (pag. 23). Pauline Kraakman laat ons kennismaken met haar docentenreis naar Auschwitz en hoe ons dit kan helpen om dit thema te bespreken met onze leerlingen (pag. 17). En Rick Boele verkent in zijn stuk twee perspectieven die op het eerste gezicht op gespannen voet met elkaar staan: christelijke vieringen en de wens om als school inclusief te zijn, kan dat beide? (pag. 14).

Kortom, artikelen die ons niet alleen inspiratie kunnen geven, maar ons hopelijk ook een beetje wakker schudden. Zou ik voor de klas dezelfde keuzes maken als deze schrijvers? Of juist helemaal niet? Wat zegt dat dan over mijn eigen perspectief en mijn visie op het vak?

Ik wens u veel reflectievermogen toe en bovenal veel leesplezier.

Gemme Burger, hoofdredacteur